آقای وزیر؛ ایراد از همین ندانستن ها است!

به گزارش شیرازه، علی جنتی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در هفته ای که گذشت، به دیدار برخی مراجع تقلید از جمله آیت الله جوادی آملی در قم رفت. از جمله نکات مهم این دیدار، انتقاد این مرجع تقلید از برخی آثار سینمایی بود. اما تامل برانگیزتر از این، پاسخی بود که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به این انتقادات داد.

علی جنتی در پاسخ به نقد های این مرجع تقلید گفت: اگر از مضمون برخی فیلم ها مانند «50 کیلو آلبالو» اطلاع داشتم اجازه تولید و اکران آنها را صادر نمی کردم!

داستان شوربختی سینمای ایران دقیقا از همین جا آغاز می شود! آقای وزیر فرهنگ نمی داند بر پرده های نقره ای سینما چه می گذرد و هنگامی که فیلمی مانند 50 کیلو آلبالو که داستان تکراری و همیشگی خیانت و عشق های مثلثی است، بر روی پرده سینما رفت و بیش از 5 میلیارد تومان فروخت و ذهن بسیاری از مخاطبان و جوانان هنرجوی کشورمان را مسموم کرد و صدای مراجع تقلید را نیز درآورد، می گوید:«از مضمون فیلم خبر نداشتم و الا جلوی تولید و پخشش را نیز می گرفتم!» به راستی اگر وزیر فرهنگ مملکت و معاون سینمایی او ندانند چه فیلم هایی و با چه مضامینی قرار است بر پرده های سینما به نمایش درآیند، پس از چه کسی می توان انتظار داشت بر این امور نظارت کند؟

البته علی جنتی همچون بسیاری دیگر از مسئولان دولت یازدهم در چنین مواقعی، به خوبی توپ را به زمین دولت قبل می اندازد و در توجیه این "بی اطلاعی دردناک" می گوید:«مجوز این فیلم های مسئله دار در دولت قبل صادر شده و در واقع ما از این بابت گرفتار شده ایم!

این اظهارات وزیر محترم فرهنگ درحالی بیان می شود که شاید مجوز اولیه ساخت برخی فیلم ها در دولت قبل صادر شده باشد، اما تاییدیه نهایی فیلمنامه، ممیزی های مربوطه و نهایتا مجوز اکران همه فیلم هایی که در دو سال اخیر بر پرده های سینما به نمایش درآمده اند، در دولت یازدهم صادر شده است.

در نتیجه وزارت فرهنگ و ارشاد شاید در صدور مجوز برخی فیلم ها نقش نداشته باشد، اما در اصلاح آنها و نهایتا اکران آنها نقش اصلی را ایفا می کند.

در این میان، سوالی که همواره طی سالهای گذشته و پس از اکران فیلم های سخیف سینمایی مطرح شده و بی پاسخ مانده، آن است که نقش وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و علی جنتی در حراست و پاسداری از ارزشهای اجتماعی و فرهنگی و دینی و لحاظ کردن آنها در آثار سینمایی چیست؟

در تمام دقایقی که مخاطب در برابر فیلم هایی چون "من سالوادور نیستم" می نشیند و به مضمون کمدی این فیلم می خندد، از خود سوال می پرسد که من به چه چیز می خندم؟

به یک آدم مذهبی که سعی می کند به شکل ابلهانه ای تقیدات دینی خود را حفظ کند و البته حفظ این تقیدات دینی در کشوری چون برزیل به قدری سخت، مضحکانه و ابلهانه به نظر می رسد که مخاطب از خود می پرسد چرا قهرمان فیلم، آنقدر بر حفظ اعتقادات دینی خود از جمله دست ندادن به نامحرم یا نخوردن گوشت خوک و شراب پافشاری می کند؟!

بار دیگر به پرسش بی پاسخ سالهای اخیر باز می گردیم. نقش وزارت فرهنگ و شخص علی جنتی در اصلاح و یا جلوگیری از اکران فیلم هایی که ارزشهای دینی، فرهنگی و اجتماعی جامعه را به سخره می گیرند چیست؟ آیا همین که وزیر محترم بگوید من از مضمون فیلم اطلاع نداشتم و یا تقصیر احمدی نژاد است از او رفع تکلیف می شود؟!