معلم شهیدی که از خاک گله دار برخاست

به گزارش سرویس شهرستان های شیرازه به نقل از عصر مُهـر، ۱۲ اردیبهشت برابر با سالروز بزرگداشت مقام معلم به مناسبت سالروز شهادت استاد فرزانه حضرت آیة الله شهید مرتضی مطهری (ره) است و به این بهانه از همه ی کسانی که در مقام استاد یا معلم، چیزی به ما یاد داده اند از آنها سپاسگزار و متشکریم و به ایشان می گوییم روزتان مبارک.

و اما بعد؛ به همین مناسبت از یک معلمی صحبت به میان می آوریم که خیلی چیزها را به جامعه اش یاد داد و بالاخره آسمانی شد و به مقام شهادت رسید.

این معلم در سال ۱۳۳۸ در شهر گله دار چشم گشود و در دوره ی نوجوانی بسیار متعهد و معتقد به مسائل دینی بود و به شدت حضرت امام راحل را دوست داشت و فعالیت های ضد نظام شاهنشاهی پهلوی انجام می داد و در دوره ی سربازی و فرار از پادگان به خاطر فرمان امام خمینی (ره) فعالیت های انقلابی ایشان به شدت افزایش یافت و مدت ها ساواک و نظام پهلوی به دنبال او بودند و نتوانستند ایشان را دستگیر کنند.

وی مدت ها در کوه ها زندگی می کرد و به صورت مخفیانه به فعالیت های ضد نظام شاهنشاهی می پرداخت و بالاخره امام به ایران بازگشت و انقلاب پیروز شد.

 وی بعد از انقلاب معلم شد و روحیه ی جهادی و انقلابی این معلم بزرگوار باعث شد که بارها و بارها توسط افراد مغرض و ضد انقلاب کتک بخورد و روزی با سر و صورتی خونی به خانه بازگشت ولی باز هم از فعالیت های خود دست بر نداشت.

این مرد روحیه ی بزرگ و انقلابی و جهادی داشت که وقتی صدام ملعون دستور حمله ی به ایران را صادر کرد تازه انقلاب کرده شده بود، این معلم از آموزش و پرورش گله دار مرخصی می خواست تا به جبهه برود ولی آنها قبول نمی کردند، اما این معلم بصیر کاری کرد که به او مرخصی و اجازه ی حضور در جبهه را دادند.

وی به شدت به بیت المال حساس بود و وقتی که خودکار اداره آموزش و پرورش دستش بود و می خواست مطلبی شخصی بنویسد از خودکار اداره استفاده نمی کرد و به دنبال خودکار خودش بود و اینقدر حساس بود که به ایشان گفتند چرا با خودکاری که در جیبت هست مطلبت را نمی نویسی، او جواب داد: این خودکار متعلق به بیت المال است.

زندگی زیبایی داشت این بزرگ مرد و ما باید از او درس بگیریم. اما اینجا می خواهم مطلبی را بازگو کنم که فراموش شده ی برخی مسئولین شده و اینکه بارها و بارها دیده ایم که برخی مسئولین و کارمندان شهر خودمان از وسایل های اداره و ارگان مربوطه استفاده شخصی می کنند و از بیت المال به عنوان بیت الحال استفاده می کنند.

چرا همه چیز را فراموش کرده ایم؟ همان معلمی که چهره ی داستان واقعی ماست در زمانی که راننده ماشین آموزش و پرورش گله دار بود، همسرش به او گفت: چیزی را از یک مغازه ای خریده ام و با ماشین برو بیاور خانه، این مرد چنان برافروخت و با حالتی جدی و معتقدانه گفت: خانم، قیامت می خواهی جواب چند نفر را بدهی؟ این ماشین بیت المال است، اما امروزه ما می بینیم که ماشین و تمامی ابزارهای بیت المال دیگر برای برخی افراد مهم نیست و استفاده ابزاری برای خود می کنند و این درد جامعه ی ما نیز هست.

این معلم داستان ما، اهل نماز بود، انقلابی، متعهد به کار، مسئولیت پذیر، ولایی، بصیر، تلاشگر، جسور و نترس بود، یتیم نواز، دوستدار و پیرو راه اهل بیت (ع) بود، استکبار ستیز بود و هر چه که از انسان کامل سراغ داری همه ی آن ها را یکجا داشت.

این معلم عاشق، به ما خیلی چیزها یاد داد و خیلی ها از کلاس های او درس گرفتند، نه تنها از کلاس های تدریسی او بلکه از کلاس های عاشقانه و عارفانه او.

مسئولین شهر ما خوبند، اما برخی گاها راه را گم می کنند و گاها رفتارهایی انجام می دهند که در چشم مردم شهر من، جور دیگری دیده می شوند.

چرا برخی متعهد به کار نیستند؟ چرا برخی گاها فکر می کنند که وقتی در پست مسئولیتی قرار گرفتند دیگر انگار خادم مردم نیستند؟ چرا برخی نسبت به بیت المال حساس نیستند؟ چرا برخی عملی کار نمی کنند و فقط به کاغذ بازی و گزارش نویسی های پوشالی بسنده کرده اند؟ کجاست آن روحیه ی مسئولیت پذیری و تعهد کاری؟

آری آن معلم موفق و متعهد، بزرگ مردی است که در جبهه های نبرد حق علیه باطل در هشت سال دفاع مقدس در خاک های گرم و سوزان فکه و در تپه های شرهانی به مقام شهادت رسید تا راه را به ما یاد دهد که باید در چه مسیری باشیم و آن قهرمان شهر ما
"معلم شهید یوسف مظاهری" است، سرافرازی که از همین شهر ما برخاست...

معلم شهید شهر من، روزت مبارک...

نثار ارواح طیبه ی این شهید بزرگوار و شهدای شهرمان و همه ی شهدای اسلام و انقلاب و امام شهدا صلوات

پایان پیام/