برجام و چرایی انفعال جنبش دانشجویی در شیراز

شیرازه- محمدحسین عظیمی- هنوز چند روز از عقد توافق نامه ی ژنو نگذشته بود که بسیج دانشجویی دانشگاه شیراز با دعوت از علی خرم (مشاور دکتر ظریف) به طرح سوالاتی از وی در این باره پرداخت. جلسه ی آن روز با حاشیه های بسیاری از جمله ترک سخنرانی توسط دکتر خرم پیش از پایان جلسه همراه شد. فیلم این پرسش و پاسخ و جوابهای عجیب مشاور ظریف بازخورد بسیاری در رسانه ها و سایت ها پیدا کرد.

5 اسفند 92 نیز سخنرانی پدر شهید احمدی روشن و دکتر سعید زیباکلام در دانشگاه شیراز و طرح انتقادات فراوان به قرارداد هسته ای بازخورد زیادی در فضای رسانه ای کشور یافت.

20 فروردین ماه سال 93 بود که 7 تشکل دانشجویی دانشگاه های شیراز به مناسبت روز ملی فناوری هسته ای و در اعتراض به انفعال وزارت خارجه در پرونده ی هسته ای، مقابل ساختمان وزارت خارجه در شیراز تجمع کردند. برنامه ی آن روز آنقدر خلاقانه چیده شده بود که علاوه بر سایت های خبری، برنامه ثریا نیز به آن پرداخت.

جنبش دانشجویی شیراز از ژنو تا لوزان و از لوزان تا برجام با همان سیر به فعالیت های خود در موضوع هسته ای ادامه داد. صدور بیانیه های پی در پی، تجمع و اعتراض به رییس جمهور در زمان سفر استانی به فارس اقداماتی بود که تشکل های دانشجویی شیراز در آن زمان پیگیر بودند.

 فعالیت های تشکل های دانشجویی شیراز تا پیش از برجام آنقدر خوب و مستمر بود که به گفته ی بسیاری از فعالین فرهنگی و سیاسی بعنوان الگویی برای سایر استان ها مطرح می شد. اما همه ی این فعالیت های تاثیرگذار و ادامه دار تنها تا تصویب برجام ادامه یافت.

نامه ی رهبر انقلاب، پس از پایان فرآیند تصویب برجام که منتشر شد و طرح انتقادات و شرط های ایشان برای اجرا و استمرار برجام، بهترین فرصت برای مطالبه گری و پیگیری مسائل پسابرجام بود.

نامه ی مهم رهبر انقلاب می توانست سرآغازی برای فعال شدن دوباره جنبش دانشجویی در شیراز باشد تا به ادامه پیگیری و روشنگری خود در خصوص مسائل هسته ای و سیاست خارجه بپردازند. اما اتفاقی که افتاد، چندان قابل اعتنا نبود.

درحالی که ایران بعد از گزارش نه چندان مناسب آژانس، درباره ی pmd تمام تعهدات خود را انجام داده بود، کنگره و دولت آمریکا در طول کمتر از یک ماه سه تحریم پیاپی را وضع کردند و از جنبش دانشجویی در شیراز صدایی بلند نشد. این بار نه بیانیه ای نوشته شد، نه تجمعی گرفته شد و نه برنامه ی تالاری و سخنرانی شخصیت های منتقد برگزار.

مگر رهبر انقلاب نفرمودند: «پسابرجام از خود برجام مهمتر است»؟ مگر با تایید مشروط برجام راه را برای پیگیری و مطالبه ی مسائل پسابرجام نگشودند؟! پس چرا جنبش دانشجویی نسبت به این اتفاقات و مسائل این قدر سرد برخورد می کند؟

اکنون که اجرای برجام آغاز شده و بهترین زمان برای تست غربی ها در آزمون صداقت است. به نظر می رسد جنبش دانشجویی باید ضمن رصد فعالیت های طرف غربی، از مطالبات مردم در پسابرجام غافل نماند. مگر نه آن است که به فرموده سکاندار انقلاب، پسابرجام از برجام مهمتر است؟
با توجه به بدعهدی های پیاپی آمریکا بایستی مردم را نسبت به هرگونه عهدشکنی طرف مقابل آگاه کرد. از طرفی بایستی در فضای گفتمانی و نخبگانی جریان تفکر ساخت درون و تکیه به داخل تقویت شود.
در پایان، برای اینکه عمق کم کاری جریان دانشجویی را بدانیم کافی است این گونه فکر کنیم که اگر چنین اتفاقاتی در جهت عکس آن افتاده بود، جریان غربگرا از آن چه استفاده ی رسانه ای می کرد و چه تعداد نشریه و سایت خبری آن را در بوق و کرنا می کردند