امراله دهقانی: 12 سال جزء قهرمان برتر دنیا بودم /مسئولین ورزدش قولهایی دادند که عمل نکردند

به گزارش  شیرازه،   در یک جامعه اقشار مختلف مردم زندگی میکنند که هرکدام حقوقی دارند که هم دولت ها و هم مردم باید آنها را رعایت کنند.

یکی از این قشرها، معلولین هستند که اراده، صبر، پشتکار و توانایی انها از هر قشر دیگری بیشتر بوده است و بیشتر اوقات توانمندی آنها همگان را متعجب کرده است.

معلولین جسمی یا ذهنی، هر دو گروهی از انسانها هستند که در نزد پروردگار جایگاه ویژه ای دارند و در روز قیامت نیز خداوند توجه ویژه ای به این گروه خواهد داشت اگرچه در همین  دنیا نیز برکات مختلفی در زندگی انها موج می زند.

امراله دهقانی، یکی از قهرمانان جامعه معلولین است که چندی پیش به واسطه پیامی از ایشان به کازرون خبر با او آشنا شدیم.

او از کازرون خبر خواسته بود تا پیام زیر را در رسانه ها منتشر کند تا بخشی از حقوقش مورد توجه دستگاههای متولی قرار گیرد؛

"با سلام خدمت مسئولین اداره ورزش و فرمانداری و دیگر دوست داران ورزش کازرون

 تنها یک ورزشکار پارالمپیک و قهرمان طلایی در کل منطقه کازرون هست ولی آنهم همیشه از دید مسئولین نادیده گرفته می شود و هر ساله در هفته پارالمپیک و هفته تربیت بدنی و ورزش فراموش می گردد و حتی یادی از او برده نمی شود.

البته از نظر اینجانب امراله دهقانی قهرمان ۷ دوره جهان و ۳ دوره پارالمپیک اصلا مهم نیست چون بنده برای به اهتزاز در آوردن پرچم سه رنگ ایران عزیز ورزش کردم و تلاش کردم تا با حریفان قدر دنیا همچون امریکا و... دست و پنجه نرم کنم و سرود ایران ، ایران را در اقصی نقاط دنیا از جمله در امریکای شیطان صفت طنین انداز نمایم.

اکنون خوشحالم که با ۷۵% معلولیت نخاعی برای کشور و شهرم فردی مفید بوده ام و خوشحالتر آنکه مسئولین کازرون اینقدر نسبت به تنها قهرمان شهرشان بی تفاوت هستند.

و با این کارشان باعث بی انگیزگی جوانان به ورزش می شوند.

امراله دهقانی / قهرمان پارالمپیک / از روستای ایازآباد پل ابگینه"

آقای دهقانی در ابتدای صحبت هایش و قبل از پرسش های ما میگوید:  نزدیک به ۱۸ سال است که هر ساله به نماسبت گرامی داشت هفته پارالمپیک و تربیت بدنی برنامه های متنوع و تجلیل از ورزشکاران و قهرمانان صورت می گیرید اما دریغ از اینکه ما هم به عنوان عضوی از جامعه ورزشی کازرون هستیم.

هیچ چشم داشتی از هیچ یک از مسئولین نداشته و ندارم ولی باید ایجاد انگیزه بین جوانان نمود تا رغبت ورزش کردن زیاد شود و معرفی قهرمانان بزرگ جهان و پارالمپیک و المپیک الگویی باشد برای اینکه جوانان تشویق به ورزش کردن شوند و از انحرافات و راه های خلاف جلوگیری شود.

از شما میخواهیم خودتان را برای مخاطبان خلاصه معرفی بفرمایید؟

امراله دهقانی -  ۵۴ ساله (متولد 15/01/1342 ) – دارای مدرک کارشناسی ارشد ژنتیک پزشکی - اهل روستای ایازآباد ( جاده دریاچه پریشان )

2_از چندسالگی ورزش شروع کردید؟

سال ۱۳۶۰ درسن ۱۸ سالگی براثر سقوط از ساختمان دچار معلولیت نخاعی شدم و سال ۱۳۶۶ در سن ۲۴ سالگی ورزش را برای گذران اوقات فراغت شروع کردم و چندین رشته ورزش را دنبال کردم.

از چه سالی تخصصی شروع کردید  و سراغ چه ورزشی رفتید؟

اواخرسال ۱۳۶۹ رشته وزنه برداری که رشته دلخواهم بود را شروع کردم و با همت و تلاشی که داشتم خیلی زود پیشرفت کردم و سال ۷۲ وارد تیم ملی شدم و تا سال ۱۳۸۸ عضو ثابت تیم ملی بودم.

آیا خانواده با ورزش کار کردن شما موافق بودند؟

بله - اگر خانواده ام یعنی همسرم نبود نمی توانستم این موفقیت ها را بدست بیاورم چون بهترین مشوق من بوند و هنگامی که اردو بودم ایشان بودند که زحمت تربیت و نگهداری فرزندانم را کشید.

مربی ورزشی شما چه کسی بود؟

آن موقع چون در کازرون هیچگونه امکانات ورزشی برای جانبازان و معلولین وجود نداشت مجبور بودم چندسالی شیراز بروم. آنجا امکانات ورزشی مهیا بود و آن آوایلی که شروع کردم آقای جعفر جعفری مربی وزنه برداری من بود.

کجا تمرین میکردید؟

اولش که شروع کردیم مجموعه ورزشی شهید دستغیب بود و  چند سال بعد در بنیاد جانبازان شیراز در بولوار مدرس تمرین می کردیم.

اولین مدال قهرمانی را در چه مسابقه محلی گرفتید؟ آیا یادتان هست چه سالی بود؟

اولین مسابقه استانی بود که به میزبانی فیروزآباد برگزار شد و توانستم آنجا اول شوم. طلای دسته ۷۵ کیلوگرم را کسب کردم.

مدال های استانی و کشوری هم داشتید؟

اولین استانی ۲۲ بهمن سال ۱۳۶۹ فیروزآباد بود که طلا گرفتم و هر ساله در یکی از شهرستان های فارس بود که کلا اول می شدم.

اولین قهرمان کشوری هم ۳۱ خرداد ۱۳۷۰ در گیلان بود که توانستم سوم شوم ولی از سال ۷۱ تا ۸۹ قهرمان اول کشور بودم و آخرین رکوردی که در دسته ۱۰۰ کیلو بجا گذاشته ام 245 کیلوگرم است که در فدراسیون جانبازان و معلولین ایران ثبت شده است.

چطور شد به تیم  ملی راه یافتید؟

زمانی که ورزش را شروع کردم اصلا بفکر قهرمانی یا تیم ملی رفتن نبودم ولی چون تکنیک و پیشرفتم خوب بود و رکوردهایم به قهرمانی جهان نزدیک بود سال ۷۱ بعد از قهرمان کشوری، کادر فنی  به تیم ملی دعوتم کرد که آن سال تیم اعزام نشد.

چه سالی اولین مسابقات جهانی رفتید؟کجا؟ آیا همان سال اول مقام آوردید؟چه مقامی؟

در سال 1373  اعزام شدیم به مسابقات قهرمانی جهان 1994 که در سوئد برگزار شد و آنجا سوم شدم و در دسته تیمی هم ایران سوم شد.

سالهای دیگر هم مقام آوردید؟ لطفا توضیح دهید؟

بله. مسابقات جهانی ۹۴ سوئد مقام سوم

مسابقات جهانی ۹۵ انگستان مقام اول

مسابقات پارالمپیک ۹۶ آتلانتای آمریکا مقام سوم

مسابقات جهانی ۹۷ بلژیک مقام اول

مسابقات جهانی ۹۸ امارات دبی مقام دوم

مسابقات جهانی ۹۹ مجارستان مقام اول

مسابقات پارالمپیک ۲۰۰۰ سیدنی استرالیا

مقام اول و با پرس کردن وزنه 237/۵ کیلوگرم 5 کیلوگرم رکورد پارالمپیک را شکستم.

مسابقات جهانی ۲۰۰۳ اسلواکی مقام اول

مسابقات جهانی ۲۰۰۶ بوسان کره جنوبی با اختلاف وزن مقام دوم را کسب کردم

مسابقات پارا آسیایی ۲۰۰۶ مالزی مقام دوم

۱۶ سال کاپیتان و عضو ثابت تیم ملی بودم.

شنیدیم حریفان مختلف معروفی را شکست دادید؟

البته درسته که حریفان قدری از اقصی نقاط حضور داشتند و اینجانب آنها را شکست دادم ولی این قدرت خداوند لایزال بوده نه زور و قدرت من .

از چه کشورهایی بودند؟

خب مسابقات جهان و مخصوصا پارالمپیک جایی است که تمام ورزشکاران صاحب نام دنیا شرکت می کنند از جمله آمریکا، انگستان، آلمان، روسیه، فرانسه، چین، ژاپن، کره و... که تیم ما جزو سه تیم قدرتمند دنیا است.

وقتی پیروز می‌شدید، چه احساسی داشتید؟

همه افراد هرکشوری باید نسبت به کشور خودشان دارای تعصب و عرق ملی باشند. من هم با توجه به معلولیتی که داشته و دارم سعی کردم برای کشورم فردی مثمر ثمر باشم و با تعصب و عرق ملی که داشته توانسته ام نام ایران و کازرون را در بالاترین نام های دیگر کشورها و شهرهای جهان بنویسم.

 و وقتی چنین قدرتی خداوند به من داده تا با ورزش کردن قدرت ایران را به رخ دنیا بکشم خوشحال می شدم و اشک شوق درچشمانم حلقه می بست از اینکه دین خود را نسبت به کشور و مردم شهرم ادا کرده ام.

آیا در ورزش قهرمانی ، مسئولان فکری هم برای معیشت شما و آینده اقتصادی شما کردند؟

متاسفانه تا بحال خیر.

اگر نکته خاصی دارید بفرمایید؟(در این قسمت گلایه از تربیت بدنی میزارم)

با توجه به تصویب آئین نامه هیات وزیران دولت آقای روحانی برای  استخدام قهرمانان پارالمپیک و یکی از فرزندان آنها بدون گزینش در ادارات دولتی، اما هیچگونه اقدامی تا کنون از طرف وزارت ورزش و اداره کل ورزش فارس صورت نگرفته در حالی اینجانب و فرزندان خود دارای مدارج عالیه دانشگاهی می باشیم ولی همگی بیکار هستیم.

 در صورتیکه اداره کل ورزش سالیانه افرادی غیر ورزشی و قهرمان را به کار می گمارد و بارها آقای کامیاب، مدیرکل ورزش فارس و سید اسلم موسوی معاونت قهرمان ورزشی فارس قول دادند ولی هیچگونه حمایتی از بنده نکرده اند.

 اگر این ۲۵ سالی که ورزش حرفه ای کردم شلغم فروشی کرده بودم الان روزگارم خیلی بهتر از این بود.

چه پیامی به مدیران متولی ورزش دارید؟

فقط بفرمائید قولهای که جهت همکاری داده اید عمل نمائید چون بنده هم عضوی از جامعه ورزشی فارس و ایران هستم و طی این ۱۷ سال هیچوقت سراغی از اینجانب نگرفته اند.

نکته ای هم دارید به عنوان حسن ختام مصاحبه بفرمایید؟

میخواهم یادآوری کنم کار بزرگی که معلولان فارس کردند و من تیتر " دست مهر معلولان فارس برای کمک به زلزله زدگان کرمانشاه متحد شد" را برای آن انتخاب کرده ام.

بعد از زلزله، معلولان فارس در حرکتی انسان دوستانه و هماهنگ تصمیم گرفتند هزینه های برگزاری همایش بزرگداشت  ۱۲ آذر که روز جهانی معلولان هست را را برای خرید کانکس و سرپناه به هموطنان زلزله زده خود در استان کرمانشاه اختصاص دهند.

مراسم بدرقه کانکسهای خریداری شده توسط معلولین شیراز جهت زلزله زدگان کرمانشاه ساعت 10صبح روز یکشنبه 12 آذرماه 100متر بالاتر از دوازه قرآن به سمت پلیس راه اکبرآباد برگزار شد که کار بزرگی بود.